(1) comment
Add Your Reply
Om 3.33u open ik mijn ogen..
tel van mijn moeder...
die een uur later met de ziekenwagen vertrekt ...
nu nog steeds op spoed..
wachten op een kamer..
moe maar zeer hoopvol..
Was mijn kort berichtje op facebook
Natuurlijk zocht ik 333 ook even op..
die rode getalletjes waren gelijk in mijn ogen gebrand
en ze werken dag en nacht met je op vele niveaus.
Ze houden van je leiden je en beschermen je in alle opzichten.
Moeke heeft een hele zware longontsteking,
is daardoor heel kortademig en heeft een onregelmatige hartslag.
Ze is opgenomen in het UZ van Jette.
Ze voelt zich al stukken beter. Het is goed dat ze daar is.
Ze wordt nu zeer kort opgevolgd met medicatie en
alles wat nodig is om haar er weer bovenop te helpen.
Maar welke rollercoaster was dat?
Je hebt al een eigen leven waarin je bezig bent met jezelf
Je zelfontwikkeling,
met alles op en aan.
Ook daar zit een emotionele verwardheid,
die sterk belicht wordt door al het huidige gebeuren.
En dan, zelfs te midden van die chaos,
tegen elkaar kunnen zeggen
“Het is goed dat dit eens gebeurd”
Stil staan bij de sterfelijkheid.
Stil staan bij wat er echt toe doet.
Het leven wordt één versnelling teruggedraaid.
Er wordt tijd gemaakt om te communiceren.
Even maar.
Inzichten die je op zo’n momenten krijgt zijn waardevol.
Ze worden door al die emoties en gevoelens,
Vergroot, versterkt en vastgezet in ons geheugen.
Zo werkt ons brein.
Alle emoties, maar dan ook allemaal zijn gisteren de revue gepasseerd.
Van geluk en verliefd op het leven, dankbaarheid,
boosheid tot het diepste gevoel van machteloosheid.
Wakker worden en weten dat er iets niet juist is.
Weten dat het universum bij jou is,
333, we zijn bij jou, wat er ook mag gebeuren.
De beslissing nemen om een ziekenwagen te bellen.
Ik zei de dag voordien, ik laat het allemaal over me heen komen.
Het lijkt of ik heb niets in controle.
En alles is goed zoals het is.
Alles in controle willen houden is een illusie.
De angst die daaruit voortkomt neemt vele vormen aan.
Op spoed kan je ook maar alleen ondergaan.
Ik was blij dat we in het UZ van Jette waren.
De eerste diagnose was niet echt om vrolijk van te worden.
Angst sloeg om mijn hart.
Nadien kreeg ik nog de melding dat er geen plaats meer was
Dat mijn moeder in de loop van de dag
naar het OLV ziekenhuis zou worden overgebracht.
Machteloosheid, angst, ik zag het allemaal al voor mij.
Ik kan alleen maar smeken.
Ons naar ginder sturen is net zo goed als zeggen,
dat we de begrafenisondernemer mogen verwittigen.
Onze familie heeft niet zo’n goede ervaringen met het ziekenhuis in Asse.
Mijn vader kon me zelfs niet komen bezoeken,
bij de geboorte van zijn kleinkind.
Alleen omdat dat ziekenhuis binnengaan
zoveel negatieve emoties opriep.
De wet van de aantrekking
vertelde mij ‘daar moeten we wegblijven’.
Dit is levensbelangrijk voor ons.
Daar tegenover stond dat mijn vertrouwen in de VUB van Jette
heel erg groot is.
Ook al hebben ze op een bepaald moment gezegd
dat ze voor mijn vader niets meer konden doen.
Dat heeft ons de stap doen zetten hem naar huis te halen
en ervoor te zorgen dat hij thuis kon sterven.
Alles is perfect.
Niet minder pijnlijk, maar juist en perfect.
Het kan niet anders of alle herinneringen
Die ik elke keer gemaakt heb met mijn vader op spoed
kwamen aan het oppervlak.
Deze keer stond ik alleen.
Mijn moeder stond niet naast mij
zij was diegene op het bed in de spoedafdeling.
Er is iemand anders naar me toe gekomen,
om ons te steunen.
Mijn dochter kon niet slapen en las mijn berichtje
Ze belde me, trok haar kleren aan en kwam.
Ik zat daar, te rillen van de kou.
Het was een innerlijke kou.
Toen ze mijn moeder kwamen halen
zijn we even iets gaan eten in de cafetaria.
Nadien ging mijn dochter weg.
Het leven gaat door,
ze had afspraken en verplichtingen.
Mijn temperatuur gaat in de hoogte
nu heb ik het weer veel te warm.
Dit is een indicatie van een stress toestand.
Later op de dag voel ik het ook
aan mijn spijsvertering.
Stress legt alles plat en geeft in de plaats,
alertheid om deze situatie tot een goed einde te brengen.
Iets om dankbaar voor te zijn.
Ik blijf er bij, we hebben een geweldig lichaam.
Ik leer weer heel veel bij van de spoedartsen.
Oudere mensen maken veel minder koorts,
omdat ze veel minder spiermassa hebben.
Geen koorts is geen referentiepunt bij ouderen.
Als het hart het moeilijk heeft
en je houdt water op, neem dan iets om te plassen
zodat je hart niet extra belast wordt.
Ik schrijf dit alles een dag na de gebeurtenis
Mijn moeder ligt veilig en wel in het UZ
Ik heb niets onder controle
Maar ik heb het volste vertrouwen.
Ik kan nu huilen,
om waar ik ben doorgegaan.
Das ont stressen.
Tranen zijn een sauna voor de ziel
Maar alles is goed
alles is altijd goed hoe het is.
Met de stroom meegaan,
Je gevoel volgen
Geïnspireerde actie ondernemen
en dat is zowat alles wat je kan doen.
Heb je hier iets aan gehad?
Heb je hier iets van geleerd?
Geef dan een reactie
stuur het door als je iemand anders kan helpen.
