6 augustus 2017
Nu een jaar geleden dus
Vandaag is het de verjaardag van mijn vader,
maar hij is niet meer tussen de levenden, maar onder de vleugels van God.
Waar ben ik nu? Wie ben ik door de jaren heen geworden.
Pas de laatste twee jaar van mijn vader zijn leven heb ik het aangedurfd hem te vertellen wie ik was,
via een briefje heb ik alle onderwerpen die we nooit besproken hadden, bespreekbaar gemaakt.
Nadien ging het vanzelf, wie ik was, hoe ik in het leven stond en wat ik geloofde.
Een tweejarige begeleiding naar de dag dat hij naar de overkant is gegaan. Het was een mooie dag, een mooie ervaring.
Dat is wie ik ben,
via een onzichtbare navelstreng verbonden met de wereld en de schepper van ons allen.
Dit is iets wat we allemaal in ons hebben, het niet geloven maakt alleen de afstand tot een onoverbrugbare kloof.
Wij zijn allemaal verbonden daardoor, Afkomstig van één en dezelfde bron.
We komen vandaar en gaan terug naar daar, een oneindige cirkel,
dus geen einde omdat elk einde weer een nieuw begin is.
Mijn vader heeft me begrepen,
zijn kleine dochter die zo frivool en naïef in het leven stond en staat is niet wie hij dacht dat ze was,
ze was klaar om alleen verder te gaan. Hij mocht gaan omdat hij nu wist dat hij nooit weg zou zijn.
Dit is mijn overtuiging, meer ‘een weten’ van toen ik heel klein was.
Op dit moment komt het tot een open bloeien, een einde van een zoektocht met een nieuw begin.
Het lijkt alsof de diamant geslepen is en enkel het stof nog belet dat hij schittert.
Van veilig onder het laagje stof schrijf ik deze blog, ik ben er klaar voor.
Wat er ook mag komen, de laatste dagen hebben me geleerd mijn kleine ik te woord te staan.
Ik zal het even uitleggen.
Er was zoveel gebeurd waardoor ik me slecht voelde en ik ging mijn beklag doen bij iemand die me zou begrijpen,
tranen bolden over mijn wangen en mijn verhaal kreeg een klankbord dat alles bevestigde wat ik zei.
Maar toen ik die bevestiging hoorde, leek het zo fout dat ik besefte wat ik aan het doen was.
Twee lieve mensen in een slecht daglicht zetten,
enkel omdat ik me slecht voelde. Dus nam de wijze ziel het van me over en ik vertelde mijn verhaal opnieuw.
Deze keer van op een afstand in liefde naar mezelf en de desbetreffende personen.
Mijn ego droop af en ik glunderde,
de liefde is zoveel sterker en mooier.
Het is die liefde die over de dood gaat en ons verbind met thuis,
waar we wijze raad krijgen, liefde en zoveel meer, wat je vraagt zal je krijgen. Zo is dat!
Als je op deze manier naar jezelf kijkt door de ogen van God zie je plots hoe mooi en hoe goed je bezig bent.
Al weet ik dat alles in een golvende beweging gaat en dit moment weer zal verdwijnen,
weet ik ook dat het heel vaak zal terug komen en de leer en groei momenten zeker en vast een opstapje zijn om het stof van de diamant te krijgen.
Dit zijn de momenten dat ik zoveel liefde voel voor deze wereld, zijn mensen en alles wat er leeft. Dankbaar dat ik daar deel mag van uitmaken.
Ontwaken op aarde is weer weten wie je bent en waar je vandaan komt.
Het heeft niet met een godsdienst of religie te maken.
Als je wakker bent zal je plots alles door andere ogen zien.
Mijn droom is om zoveel mogelijk mensen wakker te maken en hen te laten genieten van deze mooie, prachtige tijd op aarde.
